Αγαπητές – οί

Συνάδελφοι και Φίλοι,

Η ανανέωση, με αξιοκρατικά κριτήρια, της θητείας μου ως Διευθυντή Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Ηρακλείου, σηματοδοτεί τη σταθερή μου πρόθεση να πορευτώ με τις ίδιες απαρασάλευτες αρχές, αξίες και πρακτικές.

Οι αδήριτες συγκυρίες της πρώτης θητείας (πανδημία του covid – 19, συνέπειες των σεισμών, κτηριακά προβλήματα, γενίκευση της διετούς Προσχολικής Αγωγής και οι ελλείψεις σε υποδομές, διαχείριση της εξ’ αποστάσεως εκπαίδευσης, αλλά και αντιμετώπιση των καθημερινών εκπαιδευτικών προβλημάτων) επηρέασαν καταλυτικά τα εκπαιδευτικά και κοινωνικά δρώμενα.

Όλες αυτές τις αντιξοότητες τις υπερβήκαμε μαζί, με θυσιαστική ετοιμότητα και αυτόχρημα με μια ύψιστη επιλογή ευθύνης. Ωστόσο ένας ακόμη φωτεινός κύκλος έκλεισε με προεξάρχουσες τις γόνιμες προσπάθειες ολόκληρης της εκπαιδευτικής κοινότητας. Καθένας από εμάς υπηρέτησε από το στασίδι που του έταξε ο ρόλος του την εκπαιδευτική πράξη με πίστη και αφοσίωση.

Με την παραδοχή ότι το σχολείο του μέλλοντος οφείλει θαρραλέα και μεθοδικά να τολμήσει τις αναγκαίες υπερβάσεις από τυποποιημένα προγράμματα, παγιωμένα σχήματα και δομές, ένας νέος κύκλος ανοίγει και  καλούμαστε να υιοθετήσουμε το «νέο» ως απάντηση στις προκλήσεις των καιρών. Η κατάφαση εκ μέρους των στελεχών της εκπαίδευσης στα αναγκαία εκπαιδευτικά ζητούμενα και η παράλληλη πρόκριση καινοτόμων, σύγχρονων και δημιουργικών προγραμμάτων, σημαίνει τη ποιοτική συμβολή μας στην κριτική σκέψη των μαθητών, αλλά και τη καλλιέργεια των δημιουργικών και συνθετικών ικανοτήτων τους.  Ταυτόχρονα, βοηθούμε στην ανάπτυξη των κοινωνικών δεξιοτήτων, που τους ωθούν σε θετικές στάσεις απέναντι σε κάθε είδους αξία.

Ως Διευθυντής της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον μάχιμο εκπαιδευτικό της έδρας. Σε αυτόν που στάθηκε με παρρησία στα σύνορα της ονειροπόλησης και του γυμνού ρεαλισμού και με άγρυπνη συνείδηση μπόρεσε να ατενίζει αενάως ανοιχτούς ορίζοντες. Να παραμερίζει τα νέφη για να συντελεστεί το θαύμα στην τάξη. Αναγκαία και ικανή συνθήκη είναι ότι  πρέπει να κουβαλά κανείς μέσα του, την ποιητική της εκπαίδευσης. Είναι αλήθεια πως πάντα υπήρχε ένα αναμμένο κερί δίπλα στην καρδιά σας για να φωτίζει την ασίγαστη έγνοια για την εκπαίδευση.

Σας ευχαριστώ,

γιατί με  οξυδέρκεια και σθένος, εμφυσήσατε την αυθυπερβατική ελευθερία στους μαθητές και παράλληλα τους μεταγγίσατε περηφάνια, αυτοπεποίθηση, αξιοπρέπεια και αυτοεκτίμηση.

Η πολυμερής ευαισθησία σας, σε συναίρεση με τις ανήσυχες εκπαιδευτικές αναζητήσεις, σας οδήγησε στα δύσβατα μονοπάτια της καθημερινής εκπαιδευτικής πράξης. Με δηλωμένο τον έρωτα σας στη γνώση, την εμπλουτίσατε και την προεκτείνατε οξύνοντας τη σκέψη και την κρίση του μαθητή. Δεν λειτουργήσατε απλά ως αντηχείο των πρωτότυπων κειμένων, αλλά χρησιμοποιήσατε παράλληλα και άλλες πηγές, ως ένα απολύτως ικανοποιητικό ισοδύναμο.   Το «ανάστημα» της κάθε μιας και του κάθε ενός, κρίθηκε από τα μέτρα των απαιτήσεων και των στόχων που θέσατε.

Σας ευχαριστώ,

γιατί μας υπενθυμίσατε αυτό που είχε πει από το 1848 ένας μεταρρυθμιστής της εκπαίδευσης, ο Οράτιος Μαν, ότι η παιδεία και η μόρφωση, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, δημιουργούν ίσες ευκαιρίες.

Σας ευχαριστώ

ακόμη γιατί δεν ξεχάσατε πως: «ένα παιδί, ένα βιβλίο, ένα μολύβι και ένας δάσκαλος μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο» και έτσι κάποια στιγμή κάθε παιδί θα μπορεί να επαναλάβει τον Γκαίτε: «πάντα ψηλότερα να ανεβαίνω/πάντα μακρύτερα να κοιτάζω».

 

Ο Διευθυντής Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης

Μ. Μπελαδάκης